İnsanlar yalnızlığı kovalıyorlar, saat gece yarısını geçmiş. Ben uyuşmuş dudaklarımı kemiriyorum. Gözlerim kapalı, konuşuyorum kendimle...
Yalnızlığı kovalıyorum bende... Zaman ne de çabuk geçmiş, yalnızlık ne de çabuk yayılmış insanlar arasında. Artık yalnız olmak moda olmuş, sevglisi olanlara acıyor insanlar.
Oysa içten içe, hep aynı söz fısıldanıyor kulaklarda
Keşke; benim de bir sevim olsaydı...
Çünkü ilk zamanlarda biz hep kendimize yettiğimizi düşünüyoruz, yeterim lan kendime diyorsunuz, yapabilirim lan, bir insanın elleri mi mutlu edecek beni? Bir insanın tebessümü benim olunca, öyle mi hissedeceğim mutluluğu...
Sonra bir insan çıkıyor karşınıza, ellerini hiç tutmamışsınız, gülümsemesi size hiç ait olmamış...
İçten içe; hep o sözü fısıldıyorsunuz...
Keşke; bana ait olsaydı tüm mutluluğu...
Çünkü bi zaman sonra; en yakınınıza bile itiraf etmekten korktuğunuz o duygu geliyor başınıza:
" Ben artık kendime yetemiyorum. Bana kendimi yeniden kabuğumdan çıkaracak o adam lazım. o kadın lazım bana, gülüşü lazım, beni mutluluktan öldürecek sözleri lazım, beni zevkten çıldırtacak dokunuşları lazım...."
Çünkü lazım...
Hiç biriniz yetemiyorsunuz kendinize; hiç biriniz güçlü değilsiniz. Hiç biriniz baş edemiyorsunuz yalnızlıkta, hiç biriniz göz yaşlarınıza hakim olamıyorsunuz..
Başka açıklaması yok, başka bir sözü yok bu işin...
Goethe'nin de dediği gibi: İnsan kendini yalnızca insanda tanır.
Ötesi sessizlik, öncesi ise pişmanlıktır...
G
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder