Sen susuşunla bile bir şeyler söylerdin. Bense istemezdim hiç susmanı, sen sustukça yüreğime bir karanlık çökerdi, şehre bir sis, yatağıma bir yılan gibi girerdin sessiz...
Bilemezdim, affet! Bilemezdim sevdikçe canını yaktığımı, oysa ben seni sevmeye söz bulamazdım. Ben susardım ve severdim seni. Sözcüklerimin arasında, gözlerine baktığımda, sigaramı yaktığımda, gece yattığımda, müziğin sesini açtığımda.. Ben ne zaman sussam, o zaman bağırırdım işte seni sevdiğimi...
Bilemezdin, senin içindi o şiirler! Biraz ter kokardı, biraz korkakça yazılıp çizilmişti sözcükler, biraz hüzün biraz tebessüm vardı içlerinde
bir gün seni göremezdim, ruhumda siyah kanatlı kelebekler çırpınırdı. Gözlerin uzakken gözlerimin silik haritasına, ben hep geceye yenik düşerdim. Ben en çok geceleri sustuğumda sevdim seni.
Şimdi susuşuna yenik düşmüş gözlerim, bilemezdim. Çocuk yüreğimin farkındaydın oysa. Ben henüz toydum, ben henüz hazır değildim belki de seni sevmeye, ki sen henüz hazır değildin beni kabullenmeye. Sen susardın ben gözlerini okurdum. Ben konuşurdum, sesim yankılanırken kulaklarımda gülüşünü izlerdim hayran hayran.
Bilemezdin, henüz bilmiyordum sevmeyi. Nasıl sevilir gerçekten, nasıl tutulur bir kalp zarar vermeden; bana kimse öğretmedi.
Oysa sevgi dolu bir çocukluk geçirdim zamanında. Birine sevgimi göstermek için koşar koşar sarılırdım sıkı sıkı. Kokusunu çekerdim içime... Kollarımı açamayacağım kadar açmak sevmekti işte benim için. O yüzden seni her gördüğümde kollarımı kocaman açmak isteyişlerim. Seni kocaman sarmak isteyip kokunu içime çekmek isteyişlerim. Küçükken ben istediğim her şeye sahip olamayacağımı öğrenmiştim. Bir oyuncak öğretmişti bana, ufak bir sakız belki de...
Ama sevgi, ama nefret ama hüzün bunlara hep sahiptik, biz sadece duyguların değerini bilemedik.
Haydi bir gün otur karşıma, otur ve anlat bana başından geçenleri. Ben ise karşında oturup, sessizce sevmeye devam edeyim seni.
Ben sessizce, sen konuşarak ; haydi sevelim birbirimizi...
g
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder